Όταν πριν από 15-16 χρόνια αποφάσισα να παρακολουθήσω Σχολή Γονέων, δεν μπορούσα να φανταστώ πως τα αποτελέσματα ακόμη και μακροπρόθεσμα θα ήταν πραγματικός πλούτος.
Η πρώτη εντύπωση απ την ομάδα είναι ενθουσιασμός. Έχεις την πεποίθηση πως είσαι σωστός ,νομίζεις πως θα ακούσεις και θα επιβραβευθείs για ό,τι έχεις πράξει. Φουσκώνεις σα παγόνι από περηφάνια που συμμετέχεις.
Σιγά σιγά,
έρχονται στην επιφάνεια βιώματα, μηνύματα από οικογένεια, πρότυπα και βεβαίως μηχανισμοί προσαρμογής. Γίνεσαι ντετέκτιβ του εαυτού σου. Καλείσαι να βάλεις τάξη στο χάος. Το χάος που μέχρι εκείνη τη στιγμή το ονόμαζες τελειότητα.
Σε αυτό το σημείο εάν υπερισχύσει ο κακός εγωισμός, φεύγεις, διακόπτεις. Δεν αντέχεις. Είναι δύσκολο και επίπονο μαζί να παραδεχθείς σε σένα κυρίως πόσο λάθος δρόμο έχεις πάρει. Είναι δυσάρεστη η στιγμή που πρέπει να συστηθείς με το σκοτεινό εαυτό σου. Και ακόμη πιο δύσκολο είναι να το ομολογήσεις. Να τσαλακωθείς.
Εάν μείνεις, είσαι πραγματικά έτοιμος να ξεδιπλωθείς. Να σε αντικρίσεις. Έχεις ανοίξει ένα δρόμο φωτεινό. Έχεις αντιληφθεί πως οι ομοιότητες σε ενώνουν και οι διαφορές σε βοηθούν να αναπτυχθείς.
Η Satir το είπε!!
Αυτή είναι η μεγάλη κληρονομιά!
Η γνώση και η ωριμότητα που έρχεται μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Ο τρόπος που υιοθετείς μετά από ατελείωτες ώρες διεργασίας της ίδιας της συμπεριφοράς σου και η μετάδοση , αυτό κυρίως, η μεταφορά αυτής της γνώσης στα πλάσματα που έχεις κληθεί ν αναστήσεις, είναι γέφυρα . Γίνεσαι γέφυρα. Ένα γερό πέρασμα να βγουν στη ζωή. Εννοείται, όχι να γίνουν αυτό που δεν έγινες εσύ, ν ακολουθήσουν τις κομπλεξικές, ίσως, πεποιθήσεις σου. Αλλά να έχουν ελεύθερες επιλογές πολλές φορές κόντρα στις δικές σου και να βγάλουν τον καλό εγωισμό αυτόν που σέβεται, δίνει χρόνο και χώρο και πάνω απ όλα ξέρει ν αγαπά.
Είναι το καλύτερο good asset!!
Αυτό που μαθαίνεις είναι, πως όσο πιο σκούρα είναι η νύχτα τόσο πιο καλά ξημερώνει!!
Μου το θύμισε η Tali τελευταία, τώρα που διαλύθηκαν.