Συνέβη στην Αθήνα

- Καλησπέρα σας, θα ήθελα να στείλω στο γιο μου μέσω ταχυδρομικής επιταγής ένα ποσό.

-Μάλιστα. Σε ποια περιοχή?

-Θεσσαλονίκη.

-Σε ποιο υποκατάστημα του ΕΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη θα την στείλετε.

-Δεν γνωρίζω. Βοηθήστε με εσείς. Πέστε μου ποιο είναι το πιο κεντρικό, που είναι ανοιχτό και απόγευμα?

Ανοίγει τα χαρτιά του σκεπτικός!

-Να, κοιτάξτε πόσα υποκαταστήματα έχει η Θεσσαλονίκη. Που θέλετε να τη στείλετε??

-Ακούστε, δεν είμαι από εκεί. Επομένως δεν γνωρίζω καν τους δρόμους. Διευθύνσεις δεν έχετε?? Τουλάχιστον πέστε μου ποιο είναι ανοιχτό το απόγευμα!

-Τι να σας πω δεν ξέρω ποιο απ όλα είναι.

-Δεν μπορείτε να ρωτήσετε??

Πλήρης ησυχία.............................

Παίρνω το σωτήριο κινητό στα χέρια, γκουγκλης, αναζήτηση, πληροφορία, τηλέφωνα , κλήση!!

-Καλησπέρα μπορείτε σας παρακαλώ να μου δώσετε τα στοιχεία του καταστήματος προκειμένου να στείλω μια επιταγή στο γιο μου??

Άμεσα μου λέει , καταγράφω και την ευχαριστώ πολύ.

Ο μεσόκοπος, βαριεστημένος κύριος έχει φύγει από μπροστά μου, έχει ανοίξει μια δίφυλλη ντουλάπα πλαγιαστή σε μένα και με κάτι ασχολείται!! Ακούω θορύβους περίεργους και συνειδητοποιώ πως τρώει. Αγριεύω!!!

Περιμένω, περιμένω 10 ολόκληρα λεπτά. Σημειώνω πως το ταχυδρομείο είναι άδειο δεν έχει κόσμο. Η κοπελίτσα δίπλα από το πόστο του αναίσθητου μεσήλικα, σε απόσταση αναπνοής δεν έχει δουλειά. Αρμενίζει σκεπτόμενη, στο κενό.

Ησυχία...............

Την κοιτάζω....

-Με συγχωρείτε μπορείτε να με εξυπηρετήσετε εσείς?

-Φυσικά, τι θέλετε??

-Ανάβουν λαμπάκια στον αέρα!! Δεν έχει αντιληφθεί τίποτε!!

. Μπορώ να στείλω την επιταγή στο γιο μου??' Eχω βρει το υποκατάστημα που είναι ανοιχτό το απόγευμα, να σας το πω

-"Γράψτε τα στοιχεία" , μου λέει, εντάξει τα συμπληρώνω. Έχουν περάσει 40 λεπτά από την ώρα που πήγα εν τω μεταξύ.

Γυρίζει κοιτάζει τον πρόθυμο μεσόκοπο αλλά "χορτασμένο" κύριο ανωτερο υπάλληλο να σιγουρευτεί πως δεν κάνει λάθος.

Πήρε το τελικό ok.

Έλα ρε μεγάλε μπράβο, έβαλες την σφραγίδα σου!! Είσαι ο παλαιότερος, ο καλύτερος ,ο πρόθυμος δουλευταράς. Αυτός που γίνεται πρότυπο για τη νεότερη υπάλληλο, ο καθοδηγητής. Αυτός που σέβεται το κοινό, που επιβεβαιώνει το λόγο της ύπαρξής του στο χώρο.

Είσαι αυτός που σε αμείβει το κράτος και με το τρόπο σου παίρνεις κι άλλους στο λαιμό σου.

Διότι σίγουρα υπάρχουν ευσυνείδητοι κρατικοί υπάλληλοι απλά πρέπει να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Να διεκδικήσουν, να διαμαρτυρηθούν να συνεχίσουν τον αγώνα τους αλλά και να συνετίσουν τα βρωμοπαράσυτα τους συναδέλφους τους. να τους εκτοπίσουν τελείως.

Αχ καλό μου τηλεφωνάκι!!!

Φιλιά:)

Μικροαποδράσεις

Η μικρή απόδραση στη Λακωνική Μάνη ήταν, στην μελαγχολία των ημερών, αγαλλίαση, ανακούφιση θα έλεγα.  Το φανταζόμουν κάπως αυτό το ταξίδι. Είχα στο μυαλό μου περίπου και σχεδίαζα. Ποια μέρη θα δω, φωτογραφίες-δοκουμένδα, μικρές εκδρομούλες ,σκεφτόμουν ξεκούραση και απόλαυση της καλής παρέας.

Ένα θα πω πως η φωτογραφική μηχανή σχεδόν δεν βγήκε απ την τσάντα. Το κινητό ήταν πιο εύκολο η αλήθεια είναι, αλλά αυτή την φορά δεν ήθελα να διακόψω καμιά στιγμή ηρεμίας, συνεύρεσης και σκέψης. Αποτύπωσα εικόνες, ήχους χρώματα. Αφουγκράστηκα την τέλεια ησυχία του βουνού, αλλά και την κίνηση που υπήρχε σε αυτό. Ναι υπήρχε κίνηση. Αργά μετά τις τρεις και κυλώντας οι δείκτες προς το ξημέρωμα η παρέα στη φύση ήταν φιλική και άγρια μαζί. Κουκουβάγιες, γαϊδουράκια, κατσίκες, τσακάλια, λύκοι. Σε φιλικό σπίτι στην βεράντα , το ποτό είχε άλλη γεύση, και τα γέλια σιγοντάριζαν την σκοτεινή γιορτή των ζωντανών. Δεν το άλλαζα αυτό με τίποτε. Εκείνη τη στιγμή αυτό ήθελα. Να, η τύχη που λέω πολλές φορές. 
Έτσι είναι, θεωρούμε τύχη την επιστροφή στη φύση.

Στο μεσαίο πόδι και στο νότιο τμήμα της Πελοποννήσου εκεί που κατεβαίνει απαλά ο Ταΰγετος,

λάτρεψα το Λιμένι. Βραχώδες και άγριο μέσα και έξω απ το νερό. Λάτρεψα την αρχιτεκτονική του που είχε κάτι απ τον μεσαίωνα. Άσχετο αλλά κάτι μου λέει εκείνη η εποχή. Αν υπάρχουν πολλές ζωές, έχω ζήσει μέσα σε ένα  τέτοιο πύργο!!

Ανεβαίνοντας.
 Αρεόπολη. Η πατρίδα των Μαυρομιχαλαίων κτισμένη πάνω απ το Λιμένι. Μαγική η παλαιά πόλη. Διατηρεί παραδοσιακό χαρακτήρα με πύργους που υψώνονται με μεγαλοπρέπεια. Περπατησα όλα τα σοκάκια απ άκρη σ άκρη. Τεράστιες μπουκαμβιλιες αγκαλιάζουν τους πύργους. Τη νύχτα πέτρα και φως. Και ησυχία, απόλυτη ασφαλής ησυχία. Στην βόλτα της Αρεόπολης επισκέφθηκα ένα φιλικό ζευγάρι που μόλις ξεκίνησε τη λειτουργία ενός ξενώνα εκεί. Ενθουσιάστηκα. Καλόγουστα πέτρινο, σε διαφορετικά επίπεδα, που αξίζει να το επισκεφτείς. "Πετρούνης". Καθαρό νοικοκυρεμένο Μαυρομιχαλαίικο.

Επιλογή για διαμονή ένα μικρό ψαροχώρι, ο  Κότρωνας. Ο ξενώνας της Μαίρης Παναγάκου μας περίμενε. Εκεί έζησα μια ζεστή ανεπιτήδευτη πέρα για πέρα φιλοξενία. Ατού, το σπιτικό πρωινό ,τα δια χειρός φαγάκια της κ. Μαίρης, με τιμές προσγειωμένες στην "κακή" μας πραγματικότητα, και η εντιμότητα.

Και λέω εντιμότητα και εκτιμώ αυτούς που δεν κλέβουν με δεξιοτεχνικό τρόπο τους άλλους. Ανώτερους , κατώτερους , τη χώρα, τα αισθήματα, την αξιοπρέπεια αλλά και τις ψυχές μας. Εκείνους που μας στηρίζουν ν αντέχουμε στα δύσκολα. Εκτιμώ και διαδίδω την τιμιότητα και το ήθος. Αυτό πρέπει να αμείβεται και να διατηρείται. Είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα σε αυτό τον πόλεμο δίχως όπλα.

Μα είναι τόσο όμορφη η Ελλάδα, έχει χαρίσματα είναι προικισμένη, έχει παρελθόν, ιστορία. Ανθρώπους δεν έχει να την υποστηρίξουν σωστά. Ακόμη και τώρα. 

Κατεβαίνοντας στο Λιμένι....

Πέτρα και φως στην Αρεόπολη, βραδινή βόλτα.

Φανουρόπιτα της κ. Μαίρης. 

Απλές μικρές απολαύσεις σε μικρές αποδράσεις. 
Φιλιά