Συνέβη στην Αθήνα

- Καλησπέρα σας, θα ήθελα να στείλω στο γιο μου μέσω ταχυδρομικής επιταγής ένα ποσό.

-Μάλιστα. Σε ποια περιοχή?

-Θεσσαλονίκη.

-Σε ποιο υποκατάστημα του ΕΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη θα την στείλετε.

-Δεν γνωρίζω. Βοηθήστε με εσείς. Πέστε μου ποιο είναι το πιο κεντρικό, που είναι ανοιχτό και απόγευμα?

Ανοίγει τα χαρτιά του σκεπτικός!

-Να, κοιτάξτε πόσα υποκαταστήματα έχει η Θεσσαλονίκη. Που θέλετε να τη στείλετε??

-Ακούστε, δεν είμαι από εκεί. Επομένως δεν γνωρίζω καν τους δρόμους. Διευθύνσεις δεν έχετε?? Τουλάχιστον πέστε μου ποιο είναι ανοιχτό το απόγευμα!

-Τι να σας πω δεν ξέρω ποιο απ όλα είναι.

-Δεν μπορείτε να ρωτήσετε??

Πλήρης ησυχία.............................

Παίρνω το σωτήριο κινητό στα χέρια, γκουγκλης, αναζήτηση, πληροφορία, τηλέφωνα , κλήση!!

-Καλησπέρα μπορείτε σας παρακαλώ να μου δώσετε τα στοιχεία του καταστήματος προκειμένου να στείλω μια επιταγή στο γιο μου??

Άμεσα μου λέει , καταγράφω και την ευχαριστώ πολύ.

Ο μεσόκοπος, βαριεστημένος κύριος έχει φύγει από μπροστά μου, έχει ανοίξει μια δίφυλλη ντουλάπα πλαγιαστή σε μένα και με κάτι ασχολείται!! Ακούω θορύβους περίεργους και συνειδητοποιώ πως τρώει. Αγριεύω!!!

Περιμένω, περιμένω 10 ολόκληρα λεπτά. Σημειώνω πως το ταχυδρομείο είναι άδειο δεν έχει κόσμο. Η κοπελίτσα δίπλα από το πόστο του αναίσθητου μεσήλικα, σε απόσταση αναπνοής δεν έχει δουλειά. Αρμενίζει σκεπτόμενη, στο κενό.

Ησυχία...............

Την κοιτάζω....

-Με συγχωρείτε μπορείτε να με εξυπηρετήσετε εσείς?

-Φυσικά, τι θέλετε??

-Ανάβουν λαμπάκια στον αέρα!! Δεν έχει αντιληφθεί τίποτε!!

. Μπορώ να στείλω την επιταγή στο γιο μου??' Eχω βρει το υποκατάστημα που είναι ανοιχτό το απόγευμα, να σας το πω

-"Γράψτε τα στοιχεία" , μου λέει, εντάξει τα συμπληρώνω. Έχουν περάσει 40 λεπτά από την ώρα που πήγα εν τω μεταξύ.

Γυρίζει κοιτάζει τον πρόθυμο μεσόκοπο αλλά "χορτασμένο" κύριο ανωτερο υπάλληλο να σιγουρευτεί πως δεν κάνει λάθος.

Πήρε το τελικό ok.

Έλα ρε μεγάλε μπράβο, έβαλες την σφραγίδα σου!! Είσαι ο παλαιότερος, ο καλύτερος ,ο πρόθυμος δουλευταράς. Αυτός που γίνεται πρότυπο για τη νεότερη υπάλληλο, ο καθοδηγητής. Αυτός που σέβεται το κοινό, που επιβεβαιώνει το λόγο της ύπαρξής του στο χώρο.

Είσαι αυτός που σε αμείβει το κράτος και με το τρόπο σου παίρνεις κι άλλους στο λαιμό σου.

Διότι σίγουρα υπάρχουν ευσυνείδητοι κρατικοί υπάλληλοι απλά πρέπει να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Να διεκδικήσουν, να διαμαρτυρηθούν να συνεχίσουν τον αγώνα τους αλλά και να συνετίσουν τα βρωμοπαράσυτα τους συναδέλφους τους. να τους εκτοπίσουν τελείως.

Αχ καλό μου τηλεφωνάκι!!!

Φιλιά:)

Μικροαποδράσεις

Η μικρή απόδραση στη Λακωνική Μάνη ήταν, στην μελαγχολία των ημερών, αγαλλίαση, ανακούφιση θα έλεγα.  Το φανταζόμουν κάπως αυτό το ταξίδι. Είχα στο μυαλό μου περίπου και σχεδίαζα. Ποια μέρη θα δω, φωτογραφίες-δοκουμένδα, μικρές εκδρομούλες ,σκεφτόμουν ξεκούραση και απόλαυση της καλής παρέας.

Ένα θα πω πως η φωτογραφική μηχανή σχεδόν δεν βγήκε απ την τσάντα. Το κινητό ήταν πιο εύκολο η αλήθεια είναι, αλλά αυτή την φορά δεν ήθελα να διακόψω καμιά στιγμή ηρεμίας, συνεύρεσης και σκέψης. Αποτύπωσα εικόνες, ήχους χρώματα. Αφουγκράστηκα την τέλεια ησυχία του βουνού, αλλά και την κίνηση που υπήρχε σε αυτό. Ναι υπήρχε κίνηση. Αργά μετά τις τρεις και κυλώντας οι δείκτες προς το ξημέρωμα η παρέα στη φύση ήταν φιλική και άγρια μαζί. Κουκουβάγιες, γαϊδουράκια, κατσίκες, τσακάλια, λύκοι. Σε φιλικό σπίτι στην βεράντα , το ποτό είχε άλλη γεύση, και τα γέλια σιγοντάριζαν την σκοτεινή γιορτή των ζωντανών. Δεν το άλλαζα αυτό με τίποτε. Εκείνη τη στιγμή αυτό ήθελα. Να, η τύχη που λέω πολλές φορές. 
Έτσι είναι, θεωρούμε τύχη την επιστροφή στη φύση.

Στο μεσαίο πόδι και στο νότιο τμήμα της Πελοποννήσου εκεί που κατεβαίνει απαλά ο Ταΰγετος,

λάτρεψα το Λιμένι. Βραχώδες και άγριο μέσα και έξω απ το νερό. Λάτρεψα την αρχιτεκτονική του που είχε κάτι απ τον μεσαίωνα. Άσχετο αλλά κάτι μου λέει εκείνη η εποχή. Αν υπάρχουν πολλές ζωές, έχω ζήσει μέσα σε ένα  τέτοιο πύργο!!

Ανεβαίνοντας.
 Αρεόπολη. Η πατρίδα των Μαυρομιχαλαίων κτισμένη πάνω απ το Λιμένι. Μαγική η παλαιά πόλη. Διατηρεί παραδοσιακό χαρακτήρα με πύργους που υψώνονται με μεγαλοπρέπεια. Περπατησα όλα τα σοκάκια απ άκρη σ άκρη. Τεράστιες μπουκαμβιλιες αγκαλιάζουν τους πύργους. Τη νύχτα πέτρα και φως. Και ησυχία, απόλυτη ασφαλής ησυχία. Στην βόλτα της Αρεόπολης επισκέφθηκα ένα φιλικό ζευγάρι που μόλις ξεκίνησε τη λειτουργία ενός ξενώνα εκεί. Ενθουσιάστηκα. Καλόγουστα πέτρινο, σε διαφορετικά επίπεδα, που αξίζει να το επισκεφτείς. "Πετρούνης". Καθαρό νοικοκυρεμένο Μαυρομιχαλαίικο.

Επιλογή για διαμονή ένα μικρό ψαροχώρι, ο  Κότρωνας. Ο ξενώνας της Μαίρης Παναγάκου μας περίμενε. Εκεί έζησα μια ζεστή ανεπιτήδευτη πέρα για πέρα φιλοξενία. Ατού, το σπιτικό πρωινό ,τα δια χειρός φαγάκια της κ. Μαίρης, με τιμές προσγειωμένες στην "κακή" μας πραγματικότητα, και η εντιμότητα.

Και λέω εντιμότητα και εκτιμώ αυτούς που δεν κλέβουν με δεξιοτεχνικό τρόπο τους άλλους. Ανώτερους , κατώτερους , τη χώρα, τα αισθήματα, την αξιοπρέπεια αλλά και τις ψυχές μας. Εκείνους που μας στηρίζουν ν αντέχουμε στα δύσκολα. Εκτιμώ και διαδίδω την τιμιότητα και το ήθος. Αυτό πρέπει να αμείβεται και να διατηρείται. Είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα σε αυτό τον πόλεμο δίχως όπλα.

Μα είναι τόσο όμορφη η Ελλάδα, έχει χαρίσματα είναι προικισμένη, έχει παρελθόν, ιστορία. Ανθρώπους δεν έχει να την υποστηρίξουν σωστά. Ακόμη και τώρα. 

Κατεβαίνοντας στο Λιμένι....

Πέτρα και φως στην Αρεόπολη, βραδινή βόλτα.

Φανουρόπιτα της κ. Μαίρης. 

Απλές μικρές απολαύσεις σε μικρές αποδράσεις. 
Φιλιά

"Personne occuppe" en vacances!

Χαιρετούρες δεξιά και αριστερά για καλές διακοπές ,καλή ξεκούραση και με το καλό , με το καλό να επιστρέψετε!

 Πάντως στατιστικά αν το πάρω τόσα χρόνια κανένας δεν είναι ευχαριστημένος. Ο απόηχος των διακοπών δεν είναι ο αναμενόμενος. Οι περιγραφές και οι εξιστορήσεις απέχουν απ την πραγματικότητα. Στολίζονται απ το απέραντο γαλάζιο, απ το ηλιοκαμένο χρώμα ,παίρνουν τη μορφή αυτή που θα θέλαμε στην πραγματικότητα να συμβαίνει και προβάλλονται. Το "σιχτίρισμα" για αυτό που πραγματικά συνέβη, πνίγεται πίσω από τη δύναμη της επιβεβαίωσης.

Ευκαιρία ν αμπελοφιλοσοφίσω. Άλλο που δεν θέλω. Όπως πάντα άλλωστε!!

ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

Η πιο όμορφη περίοδος του χρόνου. Εκεί όπου το ξυπνητήρι μπαίνει τιμωρία,  η κρεμάστρα με την ένδυση της επόμενης ημέρας κλείνεται στην ντουλάπα και το πρόγραμμα της εργαζόμενης μητέρας πατάει τα γαλόνια του, εκεί ξεκινά η ολιγοήμερη αλλά αναγκαία χρυσή διακοπή του έτους. Πολύτιμη ,αλλά όχι από πλευράς απόδρασης πεντάστερου resort, αλλά πολύτιμη με πλούτο σκέψης.

Σκέψης, έστω και μέσα από μια συζήτηση χωρίς ουσία!!Ανάλαφρη!

Η τελευταία φορά που πήγα διακοπές με τα παιδιά ήταν στην Άνδρο.. Έκτοτε μου το ξεκαθάρισαν. 'Σ αγαπάμε, σ ευχαριστούμε, αλλά "Μεγαλώσαμε"!! Ok boys!!"Να προσέχετε και να περνάτε τέλεια".

"Όχι μόνο εμείς, αλλά και εσύ", μου απαντούν. Ευτυχισμένοι γονείς, ευτυχισμένα παιδιά! Σοφό.

Στα πλαίσια αυτού του διαχωρισμού, ανταμώνω το χρόνο. Με απόλυτα θετική σκέψη και ικανοποίηση. Χωρίς παράπονα και μεμψιμοιρίες. Απλά με θεωρώ τυχερή,τον έχω σύμμαχο. Ξέρει αυτός. Με θεωρώ τυχερή ακόμη και με τις αναποδιές που έχω συναντήσει μέχρι τώρα. Σε καλό μου βγήκαν.

Ετοιμαζόμαστε λοιπόν να κατηφορίσουμε....

Κότρωνας. Ψαροχώρι στην Λακωνική Μάνη που θα μας φιλοξενήσει για λίγες ημέρες και θα φροντίσει για το καλύτερο. Λίγες ναι, δεν είναι το πολύ το ζητούμενο, πια! Στο σημείο αυτό που ήρθαμε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε πέρα απ την προσαρμογή , είναι να εκτιμάμε αυτά που έχουμε , που μας έμειναν, όπως θέλετε πείτε το. Το λιγότερο ή το περισσότερο που μπορεί να προσφέρει ο καθ ένας από εμάς στον εαυτό του είναι δώρο. Κοντά σε άλλα που έχουμε και δεν τα αναγνωρίζουμε.

Δώρα πατρίδας, ο συγκεκριμένος ήλιος, τα καταγάλανα νερά, το μέλι, το ζεστό ψωμί.....

Δώρα ζωής, οι ζεστοί άνθρωποι, οι φίλοι, το ζωηρό περπάτημα, η ανάσα......

Δώρα ανταμοιβής, η τύχη, οι συγκυρίες, οι συγκυρίες, οι συγκυρίες.......

Δώρο δικό μας, η αυτοεκτίμηση!!

Έλεγα για διακοπές όμως!

Θέλω να πάρω το λίγο αυτό χρόνο και να τον σπαταλήσω στο τίποτα. Μου χρειάζεται μετά από το χειμερινό εξαντλητικό πρόγραμμα. Θέλω να ξενυχτήσω και να κάνω "γουρουνιά" το ξημέρωμα. Να ξεχάσω τη διατροφή. Να διώξω για λίγο ρόλους τελειότητας, ετοιμότητας και χρησιμότητας. Να γράψω,  που το χω στερηθεί.

 Να επιστρέψω, και στην ερώτηση για το πώς τα πέρασα, απλά να χαμογελάσω και να πω :

"Ευτυχής, βρέθηκα".

Καλές βουτιές!

La vie est belle et facile!!

Γυρίζω πίσω για να θυμηθώ τις 20 δρχ. εβδομαδιαίως, την αποταμίευση για την αγορά στο τέλος της εβδομάδας ενός  lp, και τα συναισθήματα χαράς  και ολοκλήρωσης.

Έρχομαι να θυμηθώ την ανταλλαγή ρούχων, βιβλίων με τις φίλες μου και το συναίσθημα χαράς του "καινούργιου". 

Μικρά εύκολα και αγαπημένα!!

Πόσα έβγαλε στη φόρα η σημερινή χρεοκοπία!!Τα προηγούμενα χρόνια της ψευτο-ευημερίας αναστήθηκαν καλομαθημένοι η κακομαθημένοι ανθρώποι  Συνώνυμο το ακούω, το ίδιο είναι.

Μύηθηκαν οι μαμάδες κυρίως, να γαλουχήσουν τα παιδιά με μπόλικο "δεν μπορώ να περιμένω".

Αποτέλεσμα είναι να έχουν πληθύνει όλοι αυτοί οι καλό-κακομαθημένοι, να δυσκολεύουν τη ζωή των συνανθρώπων τους αλλά και τη δική τους. Συναντώ όλο και περισσότερες υπερήλικες μαμάδες να νταντέυουν, να πλένουν και να σιδερώνουν,τα κατά τα άλλα μορφωμένα με master,"μεσήλικα παιδιά" τους.  Παιδιά που έρχονται σε απόγνωση με την παραμικρή δυσκολία της καθημερινότητας.

Δυσκολίες βλέπουν στην μετακίνησή τους, στο φαγητό τους, δυσκολίες ακόμη και με ένα απλό συνάχι, με ένα καύσωνα. Δυσκολία προσαρμογής στην αλλαγή δεδομένων. Τι ταλαιπωρία!! Χωρίς στερήσεις, αλλά με απαιτήσεις.

Είναι η μόνη φορά που δεν χρησιμοποιώ το εμείς και βγάζω τον εαυτό μου απ έξω. Είμαι απ έξω σε αυτό το κομμάτι και χαίρομαι που τα αγόρια μου δεν μεγαλώνουν έτσι. Έχει γεμίσει, και γύρω μου, ο τόπος από τέτοιους ανθρώπους. "Παραμορφωμένους" ενήλικες, γιάπηδες και μη,με τροφή συναγωνισμού  διδακτορικών διατριβών και  κινητών, με τζιπ και μηχανές υψηλού κυβισμού, που δεν σέβονται και δεν βλέπουν πέρα απ τον εαυτό τους κανένα. Α ναι, βλέπουν τη μαμά και το μπαμπά. Τον "σωτήρα" τους. Καλούνται να διαχειριστούν τα οικονομικά εταιρειών, όταν δεν είναι ικανά άτομα να διαχειριστούν τα απλά προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Μιζεριάζουν, πελαγώνουν και καταρρέουν. Δεν είναι ικανοποιημένα με τίποτε. Εδώ θυμάμαι την διαφήμιση που άκουγα στη τηλεόραση πιο μικρή , ένα τυπάκι μικρό που έκλαιγε και έλεγε :"το σαπούνι μου όλο μου το παίρνουνε"!!

Προκειμένου λοιπόν να επιβιώσουν και να επιβραβευτούν,  καταπατούν τα πάντα με την στήριξη της δόλιας αλλά "υπεύθυνης" τελικά μαμάς.

Σπουδές αιώνιες απ τους γονείς, θέση, όχι ότι κι ότι, εργασίας με μέσον επίσης,τζιπ παρκαρισμένο στη γωνία στο πεζοδρόμιο "όπου βρουν", μηχανή  εκεί που δεν επιτρέπει στους πεζούς να περάσουν, χρεωμένες πιστωτικές κάρτες για σινιέ γραβάτες και μοκασίνια, διακοπές με γονεϊκή οικονομική στήριξη, γάμος υψηλών προδιαγραφών πριγκιπικός, προβολή εννοείται.

Γυάλινος πύργος που γκρεμίζεται όταν έρχονται τα πρώτα σύννεφα. Πλήρης αδυναμία να αντεπεξέλθουν σε απλά απλούστατα μικροπροβλήματα, που στο τέλος παίρνουν διαστάσεις δράματος.

Η ταμπέλα του Έλληνα ,που έφθασε να μοιάζει, άσοφος, μαλθακός, δύστροπος και καλοπερασάκιας, είναι εδώ.

Μα η ζωή πέρα απ τις δυσκολίες είναι  ωραία και εύκολη. 

Η πολυπλοκότητα γεννήθηκε απ την ανάγκη ν απλοποιήσουμε τη ζωή μας, όμως ανάμεσα στην πρόθεση και  στην άνεση χάσαμε το στόχο. Υπάρχει ο δρόμος προς την απλοποίηση. Επιβάλλεται να μην απορροφάμε σα σφουγγάρι ανούσια γνώση πια.  Μας ανάγκασαν έτσι κι αλλιώς τα χρόνια που πέρασαν ας μην συνεχίσουμε. Ας εκμεταλλευτούμε την κρίση που τελικά αποδείχθηκε ο καλύτερος ψυχολόγος.

Ας απλοποιήσουμε τα πράγματα που είναι τόσο κοντά μας ξεκινώντας απ το χώρο, το χρόνο, τις σχέσεις  και τον εαυτό μας. 

Ας ξαναμάθουμε απ την αρχή, από εκεί που η μία άνοιγε την ντουλάπα της άλλης και μοιραζόμαστε γεμάτες χαρά και ευτυχία.

Ξεκαθάρισμα και ξεσκαρτάρισμα από έξω προς τα μέσα αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά ,αποδεικνύοντας πως δεν γεννηθήκαμε με οδηγίες χρήσεως!

Ότι αξίζει είναι οι στιγμές

Ο χρόνος που περνά στέκεται αυστηρός, γλυκός, τιμωρός κάποιες φορές, πραγματικά,αλλά και γενναιόδωρος. Το συναίσθημα που μας δημιουργείται στο πέρασμά του είναι ανάλογο με τις πράξεις , τις σκέψεις, την δοτικότητα, τη προσφορά και τις ενοχές μας. Το σίγουρο είναι πως με αυτά και μ εκείνα δεν κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός. Σκέφτεσαι και μεταθέτεις μια γραφή για την επόμενη εβδομάδα και με αστραπές βροντές και ηλιόλουστες ημέρες, η επόμενη εβδομάδα γίνεται μήνες.

Τίποτε!! Εκεί που αγαπάς ξαναγυρίζεις. Τέλος!!

Η Βανεσσούλα η μία και μοναδική ανιψιά ανάμεσα στα αγόρια ολοκλήρωσε τις σπουδές της . Πήρε το πτυχίο της. Είμαι πολύ υπερήφανη για αυτό το καλό κορίτσι. Είναι μια έξυπνη και ευφυής καλλονή. Διότι καλλονή χωρίς εξυπνάδα δεν είναι καλλονή. Εύχομαι τα καλύτερα και είμαι σίγουρη και το πιστεύω, πως μέσα στις δυσκολίες των καιρών τ αστεράκια πάντα λάμπουν. Εξ άλλου έχει να μοιάσει το παιδί!!!

 Και μιας και λέω για πτυχίο, μου έρχεται στο μυαλό η απόφαση και η φοίτησή μου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου CNAM Paris ( Gestionnaire des etablissements medicaux et medico-sociaux-Διοίκηση Μονάδων Υγείας) στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Απόφαση και ανάγκη για προσωπική ανάπτυξη και βελτίωση. Από τον Οκτώβριο λοιπόν στα θρανία! Λίγο η αισιοδοξία που δεν πρέπει να χάνουμε, λίγο η τάση για δημιουργία και αυτοβελτίωση, είναι πραγματάκια που μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι. Καλύτεροι και σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Οι αλλαγές  να μην μας γυρίζουν πίσω.

Διότι εδώ που τα λέμε τώρα έχουμε αλλάξει. Έχει αλλάξει ο τρόπος που κοιτούν και μιλούν οι άνθρωποι. Η στάση "Άρτεμη Μάτσα" σε κατοχική ταινία άνθησε και επέστρεψε με όσα μας βρήκαν και η εποχή των σπηλαίων με τα ρόπαλα. Προσωπικά δεν χάνω τις ευαισθησίες, το χιούμορ, και τη θέληση για ζωή.Τη ζωή. Αυτή που μας χαρίστηκε και αυτή που μας "ορίστηκε". Μόνο και μόνο που αυτή τη ζωή τη ζω με δράση, υγιής, ναι και με στερήσεις, περπατώντας και απολαμβάνοντας τον ήλιο απ έξω και όχι από κανένα παράθυρο θεραπευτικού ιδρύματος, είμαι ευχαριστημένη. Χαίρομαι τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και με κάθε ευκαιρία τους ξαναγαπώ..

Ξαναγάπησα! Δεν έχει σημασία που αυτό αφορά ήδη αγαπημένα πρόσωπα. Ξαναγαπώντας δημιουργείς ισχυρούς δεσμούς. Να το ξέρεις!!

Αγάπησα και ξανά αγάπησα τις αδελφές μου.

Αγάπησα και ξανά αγάπησα τους φίλους μου.

Αγάπησα και ξανά αγάπησα κι εσένα.

Η αγάπη είναι συναίσθημα ελευθερίας. Ελευθερίας που στηρίζεται και σε κανόνες. Η φυγή απ τους κανόνες δεν είναι ελευθερία.

Νομίζεις πως είσαι ελεύθερος φεύγοντας??Νο no!!

Οι κανόνες σε ακολουθούν παντού. Πλανάται όποιος πιστέψει πως ελευθερία εκτός κανόνων, είναι ελευθερία. Μιλάμε για τέλεια σκλαβιά.

Σκλαβιά του εαυτού μας.

Η χειρότερη.

Ο πατερούλης έφυγε.

ΟΧΙ δεν έφυγε!

Ο πατερούλης έφυγε. ΟΧΙ ΟΧΙ!!

Δεν έφυγε. Ποτέ δεν θα φύγει. Ήταν όμορφος, καλοζωισμένος, καλοσυνάτος, χορτάτος, τρυφερός, προστατευτικός, φίλος. Είχε χιούμορ, τραγουδούσε. Ήταν πολύ κοντά μας σε όλα. Πέρα απ τη λύπη, η σκέψη μου είναι και θα είναι κοντά του. Στιγμές ζωής που δεν θα σβήσουν, που αξίζουν. Σιγοτραγουδώ κάθε φορά που πηγαίνω κοντά του, γιατί του άρεσε να είμαστε χαρούμενοι, σα παιδιά.

"Ο,τι αξίζει είναι στιγμές"(Μ. Χατζηδάκης). Το άκουσα χθες επιστρέφοντας και ήταν μόνο για εκείνον.