Μικροαποδράσεις

Η μικρή απόδραση στη Λακωνική Μάνη ήταν, στην μελαγχολία των ημερών, αγαλλίαση, ανακούφιση θα έλεγα.  Το φανταζόμουν κάπως αυτό το ταξίδι. Είχα στο μυαλό μου περίπου και σχεδίαζα. Ποια μέρη θα δω, φωτογραφίες-δοκουμένδα, μικρές εκδρομούλες ,σκεφτόμουν ξεκούραση και απόλαυση της καλής παρέας.

Ένα θα πω πως η φωτογραφική μηχανή σχεδόν δεν βγήκε απ την τσάντα. Το κινητό ήταν πιο εύκολο η αλήθεια είναι, αλλά αυτή την φορά δεν ήθελα να διακόψω καμιά στιγμή ηρεμίας, συνεύρεσης και σκέψης. Αποτύπωσα εικόνες, ήχους χρώματα. Αφουγκράστηκα την τέλεια ησυχία του βουνού, αλλά και την κίνηση που υπήρχε σε αυτό. Ναι υπήρχε κίνηση. Αργά μετά τις τρεις και κυλώντας οι δείκτες προς το ξημέρωμα η παρέα στη φύση ήταν φιλική και άγρια μαζί. Κουκουβάγιες, γαϊδουράκια, κατσίκες, τσακάλια, λύκοι. Σε φιλικό σπίτι στην βεράντα , το ποτό είχε άλλη γεύση, και τα γέλια σιγοντάριζαν την σκοτεινή γιορτή των ζωντανών. Δεν το άλλαζα αυτό με τίποτε. Εκείνη τη στιγμή αυτό ήθελα. Να, η τύχη που λέω πολλές φορές. 
Έτσι είναι, θεωρούμε τύχη την επιστροφή στη φύση.

Στο μεσαίο πόδι και στο νότιο τμήμα της Πελοποννήσου εκεί που κατεβαίνει απαλά ο Ταΰγετος,

λάτρεψα το Λιμένι. Βραχώδες και άγριο μέσα και έξω απ το νερό. Λάτρεψα την αρχιτεκτονική του που είχε κάτι απ τον μεσαίωνα. Άσχετο αλλά κάτι μου λέει εκείνη η εποχή. Αν υπάρχουν πολλές ζωές, έχω ζήσει μέσα σε ένα  τέτοιο πύργο!!

Ανεβαίνοντας.
 Αρεόπολη. Η πατρίδα των Μαυρομιχαλαίων κτισμένη πάνω απ το Λιμένι. Μαγική η παλαιά πόλη. Διατηρεί παραδοσιακό χαρακτήρα με πύργους που υψώνονται με μεγαλοπρέπεια. Περπατησα όλα τα σοκάκια απ άκρη σ άκρη. Τεράστιες μπουκαμβιλιες αγκαλιάζουν τους πύργους. Τη νύχτα πέτρα και φως. Και ησυχία, απόλυτη ασφαλής ησυχία. Στην βόλτα της Αρεόπολης επισκέφθηκα ένα φιλικό ζευγάρι που μόλις ξεκίνησε τη λειτουργία ενός ξενώνα εκεί. Ενθουσιάστηκα. Καλόγουστα πέτρινο, σε διαφορετικά επίπεδα, που αξίζει να το επισκεφτείς. "Πετρούνης". Καθαρό νοικοκυρεμένο Μαυρομιχαλαίικο.

Επιλογή για διαμονή ένα μικρό ψαροχώρι, ο  Κότρωνας. Ο ξενώνας της Μαίρης Παναγάκου μας περίμενε. Εκεί έζησα μια ζεστή ανεπιτήδευτη πέρα για πέρα φιλοξενία. Ατού, το σπιτικό πρωινό ,τα δια χειρός φαγάκια της κ. Μαίρης, με τιμές προσγειωμένες στην "κακή" μας πραγματικότητα, και η εντιμότητα.

Και λέω εντιμότητα και εκτιμώ αυτούς που δεν κλέβουν με δεξιοτεχνικό τρόπο τους άλλους. Ανώτερους , κατώτερους , τη χώρα, τα αισθήματα, την αξιοπρέπεια αλλά και τις ψυχές μας. Εκείνους που μας στηρίζουν ν αντέχουμε στα δύσκολα. Εκτιμώ και διαδίδω την τιμιότητα και το ήθος. Αυτό πρέπει να αμείβεται και να διατηρείται. Είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα σε αυτό τον πόλεμο δίχως όπλα.

Μα είναι τόσο όμορφη η Ελλάδα, έχει χαρίσματα είναι προικισμένη, έχει παρελθόν, ιστορία. Ανθρώπους δεν έχει να την υποστηρίξουν σωστά. Ακόμη και τώρα. 

Κατεβαίνοντας στο Λιμένι....

Πέτρα και φως στην Αρεόπολη, βραδινή βόλτα.

Φανουρόπιτα της κ. Μαίρης. 

Απλές μικρές απολαύσεις σε μικρές αποδράσεις. 
Φιλιά