Χθες στην σχεδόν καθημερινή επίσκεψη στο Σούπερ μάρκετ, έκανα τη καλή μου πράξη, αλλά πλούτισα κιόλας.
Στο ταμείο λοιπόν, μπροστά μου ένας ανθρωπάκος πολύ πολύ αδύνατος, καχεκτικός σχεδόν, ευγενέστατα παραμέρισε τα πράγματά του για να χωρέσουν τα δικά μου που ήταν περισσότερα.
" Παρακαλώ, βάλτε τα όλα, εγώ δυο πραγματάκια έχω."
"Ευχαριστώ", του είπα χαμογελώντας
Αυτόματα, κοίταξα τα είδη που είχε έτοιμα να πληρώσει. Μια σοκολάτα, τη πιο μικρή που υπήρχε αμυγδάλου, ένα πακέτο πτι μπερ , και δύο γιαούρτια.
"3,70 ", του λέει η ταμίας.
Ψάχνοντας τη τσέπη του βγάζει ένα σχεδόν άδειο χιλιοανοιγμένο πορτοφολάκι, ξέρετε από αυτά τα παλιά που ανοίγουν στη μέση και βάζεις ψηλά,μετρούσε, ξαναμετρούσε και τα μάτια του κοκκίνισαν.
"Μπορώ να πάρω το ένα γιαούρτι?" λέει αμήχανα, με ντροπή σχεδόν, στη κοπέλα. "Ξέρετε ήθελαν τα εγγονάκια μου σοκολάτα και να μη τους χαλάσω χατήρι έφυγα βιαστικά και δεν.....!"
'Έμεινα με κομμένη την ανάσα και τον κοιτούσα. Δεν το πολυσκέφτηκα.
"Συγνώμη μου επιτρέπετε να πληρώσω το γιαούρτι σας?" του λέω και συνεχίζω,
" μου έχει συμβεί πολλές φορές ν αφήσω αφηρημένη τα χρήματα στο σπίτι, σας παρακαλώ". Δεν ήθελα να τον προσβάλλω, το πρόσεξα πολύ.
"Με τέτοιο κρύο που να πηγαινοέρχεστε τώρα?"
Με κοίταγε σα Θεό. Γρήγορα γρήγορα πλήρωσα τη ταμία μη δίνοντας έμφαση, με χιλιοευχαρίστησε και έφυγε.
Σκεφτόμουν και παρακαλώ πραγματικά να μου παρουσιάζονται καθημερινά, τόσο κοντά δίπλα μου τέτοιοι άνθρωποι. Να μου ξυπνούν την σκέψη του πόσο αχάριστη αρκετές φορές είμαι σ αυτή τη ζωή. Να εκτιμώ πραγματικά τα καλά που μου έρχονται. Να σταματήσω να είμαι τόσο καταναλωτική. Γιατί είμαι. Μπαίνω στο σούπερ μάρκετ και δεν έχω έλεγχο.
Θέλω, θέλω θέλω και δεν ησυχάζω. Μόλις περνούν λίγες ημέρες αρχίζω το καθάρισμα του ψυγείου και πετώ πετώ πετώ ότι ήθελα στην ουσία. Είμαι απίστευτη.
Μέσα βαθιά στη σκέψη μου θα τον ευχαριστώ αυτόν τον μικροσκοπικό ευγενικό χριστιανό που άθελά του, έδωσε μάθημα ζωής.
Καλημέρα
