Για να συνδεθούμε λοιπόν με τα προηγούμενα ...σκεφτόμουν, τι άλλο να συμπεριλάβω στον όρο πολυτέλεια?? Ο Τεγόπουλος αναφέρει την εμφάνιση πλούτου, το λούσο. Επίσης ό,τι αποτελεί περιττό έξοδο . Το αντίθετο της λιτότητας δηλαδή. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα και ζούμε σήμερα, είναι περιττή η κυριολεξία της λέξης,νομίζω. Όπως επίσης, boring είναι η επίδειξη του λούσου.
Διαφοροποιήθηκε αναπάντεχα, ένα πρωινό στο γραφείο, όταν χτύπησε το τηλέφωνο όπου μια συνάδελφος , παρακάλεσε να μεσολαβήσω ώστε ένα τροχήλατο αναπηρικό αμαξίδιο να πάρει θέση στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Αγίων Αναργύρων. Δυο παιδιά του σχολείου όπου έχουν κινητικά προβλήματα, μπαινοβγαίνουν στη μάθηση, στην αγκαλιά των γονιών τους. Η ίδια ενεργό μέλος στο Σύλλογο Γονέων, μη έχοντας για αρκετό καιρό βρει λύση στη δύσκολη αυτή κατάσταση, σκέφτηκε, και πολύ σωστά έπραξε να ζητήσει βοήθεια. Θεέ μου, τι ευαισθησία που έχει αυτό το κράτος, σκέφτομαι!!
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει αναβολή ή καθυστέρηση για εμάς. Την επομένη είχα στα χέρια μου την ευγενική επιστολή του Διευθυντή του Σχολείου όπου με σεμνότητα, θα έλεγα, ζητούσε αν είχαμε αμαξίδιο τέτοιου τύπου, παλαιό για απόσυρση,να το παραχωρήσουμε για χρήση του Σχολείου. Η επιστολή έφθασε στο ΣΩΣΤΌ χέρι, άμεσα μαζί με επεξηγήσεις που το έβαζαν σε επείγουσα κατάσταση. Σε δυο ημέρες το αναπηρικό αμαξίδιο-καροτσάκι ολοκαίνουργιο ,έκανε την εμφάνισή του στο Σχολείο. Τι ικανοποίηση!!
Πέρασε καιρός όταν
ήρθε η αγαπημένη συνάδελφος στο γραφείο να μ ευχαριστήσει, για τις ενέργειες και την άμεση λύση.
Ομολογώ πως πέσαμε στο ευχαριστώ - παρακαλώ, να είστε καλά και άλλα ζεστά αλλά τυπικά λόγια. Όταν ήρθε η στιγμή να μεταφερθεί η εικόνα της μητέρας, που το επόμενο πρωί αντικρίζοντας στην είσοδο του σχολείου το αμαξίδιο, λύγισε δακρύζοντας . Δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Δάκρυσε με δάκρυα χαράς και ευχαριστίας προς το Σχολείο. Ευχαριστούσε όλο τον κόσμο και το Θεό για αυτήν την τύχη, την ΠΟΛΥΤΈΛΕΙΑ . Το αγόρι της θα μπορεί στο εξής ανθρώπινα να παρακολουθεί το μάθημα, να βγαίνει στο προαύλιο, να χαίρεται με τα άλλα παιδιά όσο μπορεί τα διαλείμματα. Όχι δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Δάκρυα συγκίνησης και ικανοποίησης στο πρόσωπο μου,έγιναν διαμάντια πλούτου.Δικού μου, κατά δικού μου όμως.
Οι ευχαριστίες και η αναγνώριση δεν φέρνουν την ικανοποίηση. Η ικανοποίηση έρχεται εκ του αποτελέσματος. Έρχεται απ τα βάθη της ψυχής.
Τίποτε , τίποτε ιδιαίτερο δεν νομίζω πως έκανα. Ένας κρίκος μικρός ήμουν, προκειμένου να πλουτίσει ένα σχολειό. Να χαμογελάσει ένα παιδί.Μα τι χαρά!!
Αρκετές ιδιοτροπίες και παραξενιές έχω σαν άνθρωπος. Υπάρχουν στιγμές που ευγνωμονώ τους αγαπημένους μου ανθρώπους , που ανέχονται το έτσι και το αλλιώς μου. Τις παραξενιές που φέρνουν η κόπωση, οι επιλογές αλλά και η ηλικία και το άγχος του αύριο. Ποτέ μα ποτέ δεν θα χάσω την ανθρωπιά μου. Και όταν θα συναντώ την απανθρωπιά στα πρόσωπα απλά θα οικτίρω.
Προσωπικά θέλω να μεγαλώνω και να γερνώ διατηρώντας την ομορφιά. Και η ομορφιά με αυτό τον τρόπο διατηρείται για πολλά πολλά χρόνια, πιστέψτε με:)))
Προσωπικά θέλω να μεγαλώνω και να γερνώ διατηρώντας την ομορφιά. Και η ομορφιά με αυτό τον τρόπο διατηρείται για πολλά πολλά χρόνια, πιστέψτε με:)))