Χιονάνθρωπε, sweetheart!

Ο χιονάνθρωπος, φαίνεται ακίνητος.

Δε νοιώθει, δε λυπάται.

Σε παγώνει αν τον αγγίξεις, αλλά λιώνει με το άγγιγμά σου.

Ο χιονάνθρωπος δε γελά.

Δακρύζει, και εσύ λες ..καλά...καλά.

Τον χτυπούν διασκεδάζοντας, γελούν και αυτός κομματιάζεται. Χάνει μέλη.


Υπάρχει μια σιωπή που δεν εισχωρεί ο κόσμος,
μια πανάρχαιη γαλήνη που την κουβαλάει στη καρδιά του
...και δεν την έχει απολέσει. Ποτέ του.

Αφιερωμένο σε αυτόν τον άνθρωπο, τον χιονάνθρωπο, που είναι πιο ζεστός, πιο ευαίσθητος, πιο αεικίνητος, και τόσο ασύλληπτος.
Απίστευτα παρεξηγημένος.

..καλά........ καλά!!

...moments!

Η αλήθεια είναι πως το φαγητό είναι μια ιεροτελεστία για τη Κατρίν. Δίνει απίστευτη σημασία και βαρύτητα στην παρασκευή αλλά ακόμη περισσότερο στην εικόνα ενός πιάτου. Στην καθημερινότητά της κυρίως. Αυτή είναι που θέλει φροντίδα, η καθημερινότητα, η στιγμή,η ρουτίνα μας. Απ τον καφέ το πρωί, στο ξεκίνημα,για την ίδια, ως το τραπέζι για καλεσμένους αγαπημένους φίλους κάποια βραδάκια και απ τη συνοδεία φακής (σαν αυτής της Πόπης- εξαιρετική), μέχρι στο σολομό με μπασμάτι. Το προσέχει πολύ. Τις λεπτομέρειες, για να είναι ακριβής. Τις λεπτομέρειες της στιγμής της απλότητας και όχι της πολυτέλειας. Τις λεπτομέρειες της ζωής της.



Ακριβώς με την ίδια φροντίδα και ακόμη πιο πολύ φροντίζει και πιστεύει πως είναι ιεροτελεστία η επικοινωνία της και η επαφή της με τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που έχει επιλέξει η ίδια αλλά και η ζωή, να είναι κοντά της. Τους ανθρώπους που έχει επιτρέψει να τη πλησιάσουν και να τη γνωρίσουν. Σκέφτεται και τους ανθρώπους που συνεργάζεται. Συμπεριλαμβάνει ακόμη και τους συγκάτοικους της. Μια μεγάλη ομάδα, ένας μεγάλος κύκλος που πάντα μα πάντα έχει ένα μικρό άνοιγμα. Άνοιγμα, για να αποχωρούν οι άνθρωποι που είναι άλλης φιλοσοφίας, αλλά και όσοι, δεν θα πω δεν ήταν άξιοι, θα πω πως δεν αντελήφθησαν αυτήν τη ιεροτελεστία ποτέ. Συνέπειες αλλά και επιλογές. Επανέρχεται στην στιγμή, στην καθημερινότητα. Σε αυτή που θα μοιραστείς τα μικρά μικρά, σε αυτή που δεν ανταγωνίζεσαι για το ποιος είναι καλύτερος, σε αυτή που δεν κρίνεις, που δε μετράς, που δεν καιροφυλαχτείς, δεν κάνεις αυλή, δεν είσαι πλασέμπο. Αυτή, που είναι αντίλαλος αδιάψευστος και αν δώσεις θα πάρεις. Στην καθημερινότητα που αγαπάς, που έρχεσαι σε ένταση, συγκρούεσαι και αναζητάς μετά μόνο να τα ξαναβρείς για να ησυχάσεις και όχι να πεις "αν σ αρέσει". Σε τέτοιες φάσεις σκέψης σκέφτεται τους γονείς της που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τις Κυριακές κουβέντιαζαν ατελείωτα φτιάχνοντας τηγανίτες για τις κορασίδες και πάντα τα έβρισκαν μέσα από μια διαδικασία καθημερινότητας. Αυτή που μπορεί να τους κούραζε αλλά ήταν γνώριμη και έδινε λύσεις.



Αγαπάει τις στιγμές της καθημερινότητας, τις έχει υψηλά. Έχει αξία η μικρή μικρή στιγμή. Αυτή είναι που δημιουργεί τη βάση το σώμα και την κορυφή. Είναι μεγαλείο να έχεις ιδανικές μικρές στιγμές. Επαγγελματικές, οικογενειακές αλλά και ερωτικές. Να μοιράζεσαι με τους φίλους, τα παιδιά σου, με "τον άνθρωπό σου" . ¨Η "στιγμή" με τη φίλη σου, ο συμπορευτικός λόγος γίνεται αλυσίδα φιλίας . Η "στιγμή" με το παιδί σου, η στήριξη η παρηγοριά γίνεται δεσμός. Η "στιγμή" με τον άνθρωπό σου,η ερωτική γλώσσα το άγγιγμα, γίνεται βραχώδης ιστός. Ιστός αδιαπέραστος. Ανθρώπινος.


Το κρύο, αυτή τη φορά, σε αυτό το ταξίδι ήταν δυνατό. Σ ένα απ τα Αλπικά χωριά αγκαλιάσαμε τους -17!!

Χωρίς αυτάκια, δεν κυκλοφόρησε!

Το κρύο, κρύο αλλά τα χαμόγελα, χαμόγελα. Διαλεχτή, Κατρίν, Λένα!!

Εννοείται πως τρυπώσαμε μέσα στα γλυκά και η Τιρολέζα, ανετότατη στο κρύο!

Εικόνες......

...και στιγμές με ζεστή σοκολάτα, δίπλα στα ζεστα αυτάκια by desp!!

...brain touch!!

St Wolfgang -παραλίμνιο χωριό

Ξεκινώντας, να ευχηθεί χρόνια πολλά, καλή, δημιουργική, αισιόδοξη, πλούσια και ζεστή χρονιά!!
Πλούσια και ζεστή από σκέψεις , καλοσύνες, συναισθήματα και αγγίγματα νου. Ναι αγγίγματα νου!! Δύσκολο ε??

Δεν θέλει ν αναφέρει καθόλου τα πολιτικά δρώμενα, δε θέλει να δώσει έμφαση στις οικονομικές αλλαγές αυτού του τόπου. Έτσι κι αλλιώς , θέλοντας και μη προχωράμε. Η είσοδος του κάθε σπιτιού κρύβει απίστευτα μυστικά. Kρύβει χαρές και πόνους, κρύβει στερήσεις και δώρα. Δε θα βγάλει φωνή διαμαρτυρίας . Δε θέλει. Ο καθ ένας από εμάς επιβάλλεται να βρει το τρόπο. Το τρόπο και το δρόμο που θα τον κάνει να χαμογελά ή να λυπάται. Όλα είναι στο νου. Αρκεί να τον αγγίξεις.


Το ΄10 δύσκολο, αλλά έφυγε όμορφα. Με αγαπημένους φίλους συντροφιά, με πάρτυ-χορό, δάκρυα, με ανατροπές , επιστροφές και τόση γνώση που σκέφτεται τι δύναμη έχουν οι δυσκολίες. Ευτυχώς που υπάρχουν. Είναι ευγνώμον.

'Ήρθε το δεσποινάκι, χορέψαμε, με τον Marc, τη Val, τον Ερμή, γνώρισα αγαπημένους μπλογκόφιλους. Το Γαβρίλη, τη Πόπη, τη Κική. Ήθελα να συναντήσω τη Ταλι, το sofarάκι, τη Fevis, και τη glayki, να ξαναδώ τη Γεωργία.

Όσο δύσκολη και να ήταν αυτή η χρονιά ,έφυγε με τιμές. Στο καλό να πάει, στο καλό!!



Το '11 λοιπόν, ήρθε με αγάπη ,πολύ, το καλοδέχθηκε, το τραγούδησε , του έταξε, πήρε δώρα, ένα εξαιρετικό γούρι, ένα ζευγάρι γάντια φιν φον(αυτά θέλουν μοναδικό αφιέρωμα) ,ευχήθηκε!
Ας δυναμώσουμε τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας. Ας νοιώσουμε όμορφα. Πώς? Ξεκινώντας απ την ερμηνεία που δίνουμε εμείς στα γεγονότα. Ξεκλειδώνοντας τους φόβους μας. Αγγίζοντας το νου!!!



Ταξίδεψε!

Και αυτό το ταξίδι τα είχε όλα. Θα μοιραστεί εικόνες, θα μοιραστεί συναισθήματα και θα το χει για αρκετό καιρό συντροφιά. Salzburg, Tirol, Innsbruck, Wien, Kitzbuhel, Oppendorf και πολλά Αλπικά χωριά μέχρι Bratislava. Ούτε το κρύο, ούτε οι δύσκολες στιγμές ήταν άξια να χαλάσουν τις μαγικές ,παραμυθένιες εικόνες που πέρασαν απ τη ματιά της. Τόσο όμορφες ,σχεδόν ψεύτικες. Τρύπωνε και αφηνόταν τελείως μέσα σε αυτά τα ξύλινα σπίτια, που τυλιγμένα απ το χιόνι, έδιναν χρώμα. Έλεγε συνεχώς, για τις όμορφες στιγμές!! Ονειροπολούσε . Με επιλογές αγαπημένες, εδώ ταιριάζει, "άγγιζε το νου". Λατρεύει αυτή την έκφραση. Τη θεωρεί μαγική. Είναι το κλειδί.

Δεν σε αφήνει να πέσεις έξω. Σε ωθεί και σε φρενάρει μαζί. Τη σωστή στιγμή.

Την επόμενη φορά εδώ θα απολαύσει spa,

..και σάουνα στο χιόνι!!