Σκέψη μου

Η υπομονή που έχω σ αυτή τη ζωή ή θα με ανταμείψει ή θα με καταστρέψει!!!

13 Σεπ 2010

Stay away Mr Al.

Δεν είναι τόσο η Παγκόσμια ημέρα για τη νόσο Αλτσχάιμερ, 21 Σεπτέμβρη, που με βάζει να σκέφτομαι αυτή την απαίσια μάστιγα της εποχής, αλλά η εμπειρία και η δίνη μαζί , που το έζησα με τη μητέρα μου.
Ακούω για περιβάλλον, γενετικές συνιστώσες, τρόπος ζωής, χαρές , λύπες , ηλικία κληρονομικότητα κι άλλους παράγοντες που συμβάλλουν ώστε το μυαλό να οδηγηθεί στο χάος.
Μελέτες, έρευνες, πειράματα, και τούμπαλιν το μόνο που έχουν δημιουργήσει είναι άγχος και περισσότερη ανασφάλεια. Για μένα.
Τρέχουμε να προλάβουμε ή μάλλον να μη μας προλάβει η νόσος. Λύνουμε sudoku μανιωδώς. Δουλεύουμε με εντατικούς ρυθμούς. Κάνουμε πολλά πράγματα, γυμναζόμαστε. Καταπιέζουμε τους εαυτούς μας με δυστυχώς ¨άπληστες" προτεραιότητες που βελτιώνουν την εικόνα μας προς τα έξω. Κάνουμε ,ας μου επιτραπεί, γαμημένες συζητήσεις για το πόσο καλά είμαστε, να το ακούσουν κυρίως οι άλλοι. Η ψυχική καταπόνηση δεν αστειεύεται. Όσο και να τη περιφρουρήσεις, εκείνη θα σε σταματήσει, θα σε κόψει ,θα σε μπλοκάρει και θα σε κομπλάρει μαζί. Και εκεί που τρέχεις να τα προλάβεις όλα, εκεί που έχεις φθάσει στην εκπλήρωση των φιλοδοξιών σου, εκεί που είναι όλοι ευχαριστημένοι απ τις επιδώσεις σου προσωπικές και οικογενειακές, αρχίζει να σου πατάει ένα φρενάκι που σε σταματάει αργά αργά βασανιστικά ,μέχρι που σε ακινητοποιεί.
Δε είμαι σε θέση να ξέρω τι θα μου συμβεί ή με πιο τρόπο θα φύγω απ αυτή τη ζωή. Τη μνήμη μου όμως θα την ήθελα. Τις εικόνες μου τις αγαπώ πολύ. Τα χρόνια που αγωνίστηκα και αγωνίζομαι θέλω να τα σκέφτομαι μέχρι το τέλος. Τα λάθη μου θέλω να είναι οδηγός μέχρι τ άσπρα μαλάκια Θέλω μέχρι τελευταία στιγμή να αντιλαμβάνομαι τα χαμόγελα και τα δάκρυα. Θέλω να μη ξεχάσω να κλαίω ή να γελάω. Δε θέλω να σβήσουν απ το μυαλό μου οι μορφές των παιδιών μου. Είναι τόσο σκληρό, αυτό . Θέλω τον άνθρωπο που έχω αγαπήσει τόσο πολύ σ αυτή τη ζωή , να μην τον σβήσει απ τη μνήμη αυτή η μάστιγα.
Την εικόνα και τη σταδιακή απώλεια μνήμης της μητέρας δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Πως κάποια στιγμή με ξέχασε. Έβλεπε το κενό. Έχω δε, συνδυάσει την ασθένειά της με το τρόπο σκέψης της, την ήξερα καλά, με τη στάση ζωής που είχε. Όλα για τους άλλους. Αγία.



Δε φρόντιζε καθόλου τα θέλω της. Πρέπει ν αγωνιζόμαστε γι αυτά.


Δε ζητούσε ποτέ. Υπόμενε. Το θέμα είναι να βάζεις στόχο κι αν δεν τον προσεγγίζεις, δεν τον καταχτάς ,ν αλλάζεις στόχο. Ούτε να υπομένεις αλλά και να μην επιμένεις.


Το όχι δεν ήξερε τι σημαίνει. Μα το όχι σου, δείχνει περίτρανα τη θέση σου.


Στενοχωριόταν τόσο πολύ με ορισμένα πράγματα και πρόσωπα, αλλά δε το έδειχνε ποτέ. Μη και κακοκαρδίσει ή μη χάσει κάποιον!! Σίγουρο λάθος. Όλες μα όλες οι σχέσεις πρέπει να δοκιμάζονται. Να μη φοβάσαι την απώλεια, να μιλάς. Το τεστ αυτό δείχνει στο τέλος πόσο ισχυρή και αληθινή ήταν η κάθε σχέση.


Τα τελευταία νέα λένε πως δεν αρκεί να εξ ασκείς το μυαλό σου πρέπει να το φροντίζεις κιόλας . Οι απανωτές στενοχώριες θα κατατροπώσουν σταδιακά τη μνήμη σου. Να βρίσκεις λύσεις χωρίς να κουκουλώνεις. Να είσαι και να δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό. Να τα βλέπεις κατάματα όλα. Εύκολα και δύσκολα.

Τέλος, τα ελαφριά ηρεμιστικά που πρόσκαιρα σε βγάζουν απ τις αγχώδεις καταστάσεις, σταδιακά και μελλοντικά σβήνουν τη μνήμη. Αντί γι αυτό λοιπόν δυναμικά βρες λύσεις.
Ο Freud έλεγε πως οι "θεμέλιοι λίθοι της ευτυχίας είναι δύο: αγάπη και δουλειά". Προφανώς ,ο παράγοντας "εξουθένωση ψυχής" δεν υπολογίστηκε ποτέ σ αυτή την εξίσωση που λείπει ο τρόπος ή η στάση ζωής . Θα συμπλήρωνα αγάπη, δουλειά ,έργο δηλαδή και καθάρια πέρα για πέρα σκέψη.

Ευχή και ελπίδα.

Kiss:)

39 σχόλια:

fevis είπε...

Υπέροχο ποστ.. Το διάβασα προσεκτικά γιατί έχω και εγώ την εμπειρία από τον πατέρα της κουμπάρας μου, και δάκρυσα.. Φιλιά πολλά..

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΒΑΘΕΙΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ.
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.

orfia είπε...

Κατερινα μου, ποσο δικιο εχεις σε αυτα που εγραψες! Το εζησα και εγω με την μητερα του αντρα μου. Ειναι φρικτο μια μανα να μην μπορει να επικοινωνησει με τα παιδια της , τα εγγονια της. Αυτο με πληγωνει πιο πολυ, να μην μπορω να αναγνωριζω τα παιδια μου, να μην μπορω να τους δειχνω την αγαπη μου!. Ειναι σκληρο για αυτα!!Ειναι τεραστιο θεμα και λυση δεν φαινεται να υπαρχει.
Σε φιλω γλυκα!

Artanis είπε...

Σε κάθε οικογένεια σχεδόν, υπάρχει ένα μέλος με αλτσχάιμερ...
Λυπάμαι πολύ για την εμπειρία σου, καλή μου...

Justine's Blog είπε...

Κι εμείς είχαμε την εμπειρία του πατρικού παππού, που δεν μας θυμόταν και το βρίσκαμε αστείο. Οταν όμως πρόκειται για τους γονεις σου είναι τραγικό.
Εύχομαι να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Κι εσύ Κατρινάκι που το πέρασες, το ξέρεις και παλεύεις να στείλεις το μήνυμα προα τα εξω.
Μπράβο σου. Τελικά, στην Αθήνα δεν υπήρχε χρόνος ούτε για καφέ. Μεγαλη πίεση είχαν οι μέρες. Επιτέλους στην ησυχία του Μόντρεαλ με οικογένεια και πατερούλη!

δεσποιναριον είπε...

Θαθελα να γραψω πολλα, οχι τοσο για εμπειρειες που δεν εχω, αλλα για φοβους, γιατι η μαμα ξεχναει πιο ευκολα τωρα. Ειναι μεγαλη και πιθανον να ειναι η ηλικια. Ομως τα καταφερνει ακομα και δε θελω να την τραβαω για εξετασεις. Καθε μερα περιμενω να ακουσω τη φωνη της για να μου παει καλα η μερα. Με μια λεξη, φοβαμαι. Ασε που διαγνωση δε γινεται πριν τον θανατο, μονο ενδειξεις μπορει να υπαρξουν. Και τοτε αρχιζουν τα ψυχοφαρμακα. Αξιζει πια σε αυτη την ηλικια; Φαυλος κυκλος.
Να το ξαναπω; φοβαμαι.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ξορκίζουμε όλοι μαζί!
Μακριά, μακριά, μακριά...

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Πολυ σκληρη ασθενεια και νομιζω συνεχως αυξανεται τα τελευταια χρονια.Λυπαμαι που ειχες μια τοσο δυσκολη εμπειρια Κατερινακι μου.
Ειναι συγκλονιστικο να βλεπεις τον ανθρωπο που αγαπας να φευγει και να μην μπορεις να κανεις τιποτα για να βοηθησεις.
Ας ευχηθουμε να βρεθει ο τροπος να αντιμετωπιστουν οι ασθενειες που ταλαιπωρουν τον ανθρωπο και μεχρι τοτε να αισιοδοξουμε και να ελπιζουμε.

Ανώνυμος είπε...

Katerina ethixes mia pligi megali stin oikogeneia mas. Nai, den mporo oute ego na ksexasw ti mama. Oti mas lismonise, oti den mas gnwrize, oti den mas xamogelouse! Einai "tragikes" mnimes. Mono auti i lexi tairiazei se ekeini tin epoxi kai se ekeina pou viosame.
Makari na vrethei to farmako, makari na min iparxoun alloi tetoioi astheneis, makari na min svinoun pote anamniseis apo kanena anthropo!
Filia!!!

Ra Ma είπε...

Με τον παππού μου το έζησα, μόνο όταν έκανα διακοπές και το βλέπαμε τότε ως αστείο. Με τους δικούς μου και με τον εαυτό τρομάζω.

Η ανατρεπτική σκέψη που μου γεννήθηκε είναι, μήπως τελικά στην πραγματικότητα δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία οι αναμνήσεις πλησιάζοντας στο τέλος του κύκλου της ζωής?

Όπως και να είναι, καλό για τους συγγενείς δεν είναι.

Καλημέρα!!!

Tali είπε...

Κατερινακι μου,
- το διαβασα χτες ολο
αλλα δεν ηθελα να γραψω.
Εχω ζησει απο παρα πολυ κοντα τον ευτελισμο του μυαλου...για χρονια ,
-με φοβιζει απιστευτα η κληρονομικοτητα .
Σαν αρρωστεια πιστευω οτι ειναι η χειροτερη..


τιποτα δεν εχω να σου πω...
ειλικρινα τιποτα!

να σε προσεχεις μονο:)

zwaki είπε...

Απόλυτα ενδιαφέρον, σε ευχαριστούμε! Η ανάρτησή σου μου θύμισε μια συγκινητική ταινία μικρού μήκους απόλυτα σχετική με το θέμα, αξίζει να την δεις!

http://www.youtube.com/watch?v=mNK6h1dfy2o&feature=related

Ρούλα είπε...

Τα ζω καθημερινά στο χώρο δουλειάς, περισσότερο δύσκολα είναι για το οικογενειακό περιβάλλον που βλέπουν από τη μια το αγαπημένο πρόσωπο να μην τους αναγνωρίζει και από την άλλη η φροντίδα τους εξουθενώνει. Ο ασθενής βιώνει τη μακαριότητα και απολαμβάνει τη φροντίδα. Εδώ θα συμμεριστώ τον προβληματισμό του Μαρκ στις περιπτώσεις εκείνες που ο ασθενής είναι υπέργηρος οπότε πλέον δύσκολα να ξεχωρίσει κάποιος μη ειδικός αν πρόκειται για Αλτχάιμερ ή γεροντική άνοια. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν προς το τέλος του βίου καλό θα ήταν ε, να μην τα έχουμε και τετρακόσια, κυρίως όταν πρέπει να βιώσουμε επώδυνες καταστάσεις.
Αφήνω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που βρήκα για να μην κουράσω με μεγάλο σχόλιο.
http://ygeia.tanea.gr/default.asp?pid=8&ct=15&articleID=7477&la=1

marsia είπε...

Θα τολμησω κι εγω ν'αφησω το σχολιο μου εδω, παιρνοντας αφορμη απο τα γραφόμενα της dollitsas! Το κυριοτερο ειναι οτι αυτοι οι ανθρωποι και μιλαω κυριως για τη μητερα μου μιας και βιωσα το προβλημα απο πολυ κοντα ειναι οτι δεν μπορουν να σου πουν οτι πονανε, οτι διψανε, οτι πεινανε, δεν μπορουν να σου πουν τιποτα. Σε κοιτανε μονο με ενα απλανες βλεμμα και σε βλεπουν χωρις να σε βλεπουν. Και οχι δεν εχουν καμια μακαριοτητα γιατι οταν δεν δουλευει το μυαλο, δεν καταλαβαινεις τιποτα πια. Θυμαμαι τη γιατρο που εξετασε τη μητερα μου που μας ειπε μονο μια κουβεντα: "¨Καλό κουράγιο"!!! Και ναι πρεπει ναχεις κουραγιο και τεραστια δυναμη ψυχης για να μπορεσεις να το αντιμετωπισεις και εμεις αποδειξαμε ότι το ειχαμε απεναντι στη μαμα μας και το τηρησαμε μεχρι τελους! Το Αλτσχαϊμερ απο οτι μας ειπε κι η γιατρος ηταν παλια ασθενεια των γεροντων, σημερα οσο παει μικραινει ο μεσος ορος ηλικιας πασχοντων απο αλτσχαϊμερ και δυστυχως υπαρχουν ανθρωποι 40 χρονων που πασχουν και δεν το ξερουν! Η μαμα μου εφυγε 68 χρονων, καταλαβαμε την ασθενεια της στα 60 και πρεπει να το ειχε και καποιο καιρο που δεν το ειχαμε καταλαβει. Πολυ νεα για να αρρωστησει. Ευχομαι λοιπον σε κανενα ανθρωπο πια να μη βιωσει αυτο το προβλημα στην οικογενεια του και μακαρι η ιατρικη να μπορεσει να κανει το θαυμα της!

Καλο βραδυ!!!!!!!

Glayki είπε...

Το μυαλό μπορεί να ΜΗ θυμάται...
η ψυχή Δε ξεχνά ποτέ...
Σε ευχαριστούμε για αυτό το ποστ!

katrine είπε...

Εύη μου καλησπέρα,
ΔΕΝ υπάρχει περιγραφή συναισθημάτων,ΔΕΝ υπάρχει εδώ.

Σε φιλώ κορίτσι μου και εύχομαι καλή δύναμη στην οικογένεια των δικών σου:)

katrine είπε...

SKPOYTZAKO μακάρι. Τίποτε άλλο δε μπορώ να σκεφτώ να με ανακουφίσει.
Καλό βράδυ.

katrine είπε...

Λενάκι σε αυτή τη πλευρά έχω έλθει, της πάσχουσας. Προσπαθώ απ έξω να καταλάβω αυτή την φρικτή απάθεια ολων των ερεθισμάτων, αλλά δε μπορώ. Οχι δεν το δέχομαι. Δεν είναι μόνο σκληρό, είναι πέτρινο.

Είναι εχθρός μου ο Al,δε θέλω συναναστροφές ποτέ πια μαζί του.

Φιλιά γλυκό μου φιλαράκι:))

katrine είπε...

My prncs, Artanis μου, ναι τόσο συχνά, σαν επιδημία. Μια οικογένεια κι ένας άνθρωπος.

Φιλιά και με το καλό η άνοιξη εκεί!!!

katrine είπε...

Justine bonita μου,

ξέρεις τα παιδιά μου περίεργο είναι δεν το έβρισκαν καθόλου αστείο. Ίσως γιατί η γιαγιά τους ήταν πολύ νέα όταν το έπαθε. Δραστήρια, ζωντανή, μέσα σε όλα και ξαφνικά άρχισε να πέφτει.

Όλους μας πόνεσε.

Εκείνη όμως εκείνη, γιατί να ξεχάσει.....

Να προσέχεις το πατερούλη σου, και θα περιμένουμε να ξανάρθεις με το καλό, να τα πούμε.

Φιλιά:))

Tali είπε...

προσκληση μικρη νεράιδα::)))

τσικιτιγκλον!!:::)))))))

katrine είπε...

Δεσποινάκι μου τη λέξη που φοβάμαι να πω, είπες. "Φοβάμαι", απ τη δική μου πλευρά.

Τρέμω αυτή τη θέση:((

Καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία σου.Είσαι και μακριά...
Όσο μπορείς με φωνή και ψυχή να είσαι κοντά της.

Η μια πλευρά είναι αυτή και η άλλη η δική μας.

Γλυκά φιλιά σου στέλνω κι αγκαλιές:)

katrine είπε...

Γιάννη
με μια φωνή,
"μη μας αγγίξει ποτέ!!!!"

katrine είπε...

Τσα!!!! Ξύπνιο μου είσαι Ταλι μου???

katrine είπε...

Γιάννα από κάποια στιγμή και μετά λές ,τι τη θέλει ένας άνθρωπος τη ζωή όταν κοιτάζει το κενό???

Δε θέλω με τίποτε να σβήσουν απ τ ανοιχτα μου μάτια οι αγαπημένοι μου. Ας γίνει όταν τα κλείσω.

Αε ελπίσουμε κάτι να βρεθεί. Ως τότε να φροντίζουμε τον εαυτό μας , να τον αγαπάμε και να τον υπολογίζουμε!!

Σε φιλώ

υγ: Δυο φορές σε πήρα που πήγαινα bolivar!! 'Εχε το νου σου!
Φιλί.

katrine είπε...

Georgina σκεφτόμουν πόσες ατελείωτες ώρες κουβεντιάζουμε για την "Αγία Μαμά" μας!!

Αλλά και πόση θέληση στροφής θέλουμε για ν αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Τόση, ώστε να τον προστατέψουμε.

Αυτό το απλανές βλέμμα μ έχει μαχαιρώσει, μ έχει σημαδέψει.

Φιλιά γλυκοαγαπημένα:)

katrine είπε...

Marc, όλοι θυμόμαστε ένα παππού ή μια γιαγιά να "τα χει χαμένα", γιατί έτσι λέγαμε, και γελούσαμε.

Η αίσθηση ενός ανθρώπου που πάσχει, 59-60 ετών είναι διαφορετική. Έχεις τόσα ακόμη να μοιραστείς μαζί του.

Οι συγγενείς δυσκολεύονται, απορρυθμίζονται οι οικογένειες, όμως το ξεπερνούν η αληθεια είναι.
Η σκέψη μου τρέχει μη με συναντήσει και με σβήσει. Όχι τόσο για τις αναμνήσεις αλλά για τα δικά ΜΟΥ πρόσωπα.
Καλημέρα σε σένα Μαρκόνι μου αλλά και στο Marc junior:)))

katrine είπε...

Αχ Ταλι μου ναι αυτό, αυτό, την κληρονομικότητα.

.....και εγώ την έχω κατατάξει στις χειρότερες ασθένειες,οπότε ένας λόγος ακόμη παραπάνω για να με προσέχω.

Φιλιά νεραιδένια....
πώς το είπες???Τσικιτιγκλον!!!

katrine είπε...

zwaki καλως ήρθες. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον σα θέμα.
Τότε, παλαιότερα δεν είχαν τέτοια εικόνα οι δικοί μας (σε αυτό το μέγεθος εννοώ), και δε μπορούσαν να βάλουν τον εαυτό τους σε τέτοια θέση.

Εμείς τώρα???

Όχι όχι, το κενό δε το θέλω.

Καλημέρα και το ταινιάκι θα το δω το βράδυ:)

katrine είπε...

Αγαπημενη συμμαθήτρια και Απουσιολόγο του Ατελιέ καλημερούδια.

Ρούλα μου προσωπικά πιστεύω πως το οικογενειακό περιβαλλον σε όλες τις περιπτώσεις όταν πρέπει να φροντίσει ένα υπέργηρο άτομο εξουθενώνεται, κακά τα ψέματα. Αποδιοργανώνεται τελείως.

Τώρα αυτό που λέει κι ο Μαρκ,αν στα γεράματα ξεχάσεις και ορισμένα δε τρέχει τίποτε,μπορεί και να έχει πλάκα στα 80plus. Όμως πάλι θα το πω, μπαίνω στη θέση μιας νέας γυναίκας , γιατί νέα είναι 55-60 που η ασθένεια της παίρνει τόσο νωρίς τις εικόνες και τα πρόσωπα.

Με στεναχωρεί και με φοβίζει.

Σε φιλώ Ρουλάκι μου και στα πλαίσια του κανακέματος του εαυτού μας,μου τάζω ένα ταξίδι στα μέρη σου, ναι??

katrine είπε...

Μαίρη honey, θα μείνω σε αυτό που είπες,πως δε μπορούν να πουν τι θέλουν, αν πεινουν αν διψούν ή αν πονούν κάπου.

Μήπως μπορούν να πουν σ αγαπώ??,να φιλήσουν ένα πρόσωπο που θέλουν, ν αγκαλιάσουν??

Την καλή υπομονή των γιατρών εγώ την ακούω "εγωιστική" τελείως και δε χρειάζεται μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά σε κάθε περίπτωση που θέλει φροντίδα ένας άνθρωπος.

Η Επιστήμη ας κάνει τη δουλειά της κι εμείς ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ας γίνουμε αληθινοί και ότι συντελεί στην πρόληψη να το ακολουθήσουμε.

35.000.000 ασθενείς παγκοσμίως, και αναμένεται να τριπλασιαστούν μέχρι το 2050 λόγω της συνεχούς αύξησης του προσδόκιμου επιβίωσης, με συνέπεια οι ανοικοί να ξεπεράσουν τα 100 εκατομμύρια και οι φροντιστές τους τα 200. Καταλαβαίνεις!!
Τζους και φιλιά Marcia΄))

υγ: εσύ πάντως την υπομονή την είχες και την προσφερες απλόχερα.Φιλί!!

katrine είπε...

Glayki darling, sweet hart

η ψυχή ναι ναι δεν μπορεί να ξεχνά και εγώ το πιστεύω , φυλακίζεται όμως........:(

Φιλιά μοντέλα μου, φιλιά

katrine είπε...

Glayki darling, sweet hart

η ψυχή ναι ναι δεν μπορεί να ξεχνά και εγώ το πιστεύω , φυλακίζεται όμως........:(

Φιλιά μοντέλα μου, φιλιά

Vrakas Kostas είπε...

Αγαπητη μου Κατερινα..

Θα μπορουσα να κανω την ..διατριβη μου αν χρειαζοταν,
πανω στο θεμα της αναρτησης σου.
Το μονο που θα καταφερνα ομως,
θα ηταν να βγω..εκτος θεματος.
Και εξηγουμαι..
Θιγεις πολλα θεματα,
δινεις πολλες αφορμες και αιτιες για σχολιασμο,
σε ενα προσωπικο σου θεμα που σε ..σημαδεψε αρκετα.
Τραυμα,
το λεμε αυτο στην φυχολογια.
Θα προσπαθησω να σχολιασω οσο πιο αντικειμενικα μπορω,
αν κι επειδη σε γνωριζω,δεν θα ηθελα απ εδω να αναφερθω ψυχρα και υπολογιστικα σε σημαντικες λεπτομεριες.
Οι αρρωστιες Κατερινα μου,
(ακομα κι αυτες με την εννοια της αφαιρεσης του στερητικου αλφα)
δεν ειναι ποτε ευχαριστες και..καλοδεχουμενες.
Για κανεναν.
Και σε καμια συγκεκριμενη ηλικια.
Η νοσος που αναφερεις,
ειναι μαρτυριο μονο για αυτους που ειναι"υποχρεωμενοι" να το ζησουν αυτο.
Για τα.."θυματα"..
ειναι ανωδυνο πλεον.
Ισως..και βαλσαμο;
Διοτι το κεντρο του εγκεφαλου τους,
δεν παιρνει ..σοβαρα η; και καθολου πλεον τα ερεθισματα που γεννουν σε μας τα αναλογα συναισθηματα.
Τιποτα και καμια αρρωστια λοιπον δεν ειναι ευχαριστη.
Κι αν βρεθει σημερα καποιο φαρμακο για αυτην,
καποια αλλη αυριο θα παρει την..θεση της.
Αυτος ειναι ο κυκλος και η φυσιολογικη εξελιξη της ζωης ολων μας,
και οχι μονο των αγαπημενων μας προσωπων.
Η δε λυπη πολλες φορες,
ειναι τοσο δυσβασταχτη και τοσο εντονη σε αντιθεση,
οσο και η ματαιη προσπαθεια,
να κοιταχτουμε λυπημενοι στον καθρεφτη,
και να περιμενουμε να μας δειξει..χαρουμενους;!!
Να επανελθω καπως στο θεμα..
Υπαρχουν πολλοι τροποι να κανουμε κατι..και..για κατι..
για να βοηθηθουμε..
για να βοηθησουμε τον εαυτο μας σε αυτες τις περιπτωσεις.
Κι αυτο το εκανες εσυ και μαλιστα σωστα!
Τα λεμε.
Τα γραφουμε.
Τα..μοιραζομαστε;!
Για αυτο ειμαστε εδω...
Περισσοτερα επι του θεματος θα σου πει και η φιλη μας.
Εγω ομως για να κλεισω,
θα πω..
ας μεινουμε "ζωντανοι"
και επι του παροντος,
για να βλεπουμε το μελλον μας..
πιο ροδινο!
Αυτοι που κουβαλανε μεσα τους αναμνησεις,
ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!
Κι αυτοι που ζουνε μονο με..αναμνησεις,
ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ και δεν..το ξερουν!!

Μια φιλικη αγκαλια,
κι ενα καλο ΣΚ
σου ευχομαι Κατερινακι.

Υγ..Καλος ο Freud ..
(και το λεω τοσο ωμα)
Αλλα οι ακολουθοι του,
ανεκτιμητης αξιας!!
Αυτος ειχε να αναλυσει μια ανθρωπινη συμπεριφορα,
σε μια κοινωνια τοσο απλα δομημενη,
σε σχεση με την σημερινη!!
Θα τα πουμε!

La Gigi είπε...

έτσι έτσι μακριά και καθόλου αγαπημένοι με τον μίστερ Αλ!

Ανώνυμος είπε...

όταν γεννήθηκα, η γιαγιά μου ήταν ήδη παραδομένη στα τελευταία στάδια αυτής της ασθένειας.
παιδάκι θυμάμαι την μητέρα μου να της λέει με απελπισία, είμαι η κόρη σου, και εκείνη να την κοιτάει κάθε φορά σαν μια άγνωστη, μια ξένη.
αργότερα μεγαλώνοντας αναζήτησα βιβλία, άρθρα, ότι έπεσε στην αντίληψη μου για το αλτζχάιμερ, το οποίο πηδάει μια γενιά, οπότε πάντα με στοιχειώνει ως πραγματική πιθανότητα, για να ανακαλύψω ακριβώς όσα περιγράφεις ότι δεν ήταν μόνο ασθενής, αλλά και ότι η ασθένεια της υποδηλώνει στεναχώρια, θλίψη, μάγκωμα, κράτημα συναισθημάτων, που ποτέ δεν έχω καταφέρει να γνωρίσω την αιτία τους.
δυστυχώς είναι η απόλυτη ασθένεια της εποχής, όταν όλοι καθημερινά λέμε στον κύκλο μας πόσο καλά είμαστε, γιατί είναι ταμπού να μιλήσουμε ανοιχτά για θέματα που μας στενοχωρούν.....

katrine είπε...

Κωστή λες πολύ σωστές κουβέντες

όμως το λέω για να με μάθεις πιο πολύ. Είμαι φανατική στην άποψή μου. Είμαι πάντα κοντά και σκέφτομαι τους ανθρώπους που κεραυνοβολούνται και χάνονται απ τις στιγμές και την πραγματικότητα. Εκείνους σκέφτομαι, κι ας μην καταλαβαίνουν.Όλοι οι άλλοι πρόσκερα ταλαιπωρούνται, μετά συνεχίζουν τη ζωή τους. Τραύμα μεγάλο.

Το γράφω το μοιράζομαι και το τρέμω.

Καλό βραδάκι και καλή εβδομάδα να έχουμε καλέ μου;)

katrine είπε...

Τζιτζι gg μου!!!! Απ απ πα μακριά από κακές παρέες!!

Καλή εβδομάδα και καλό μάθημα κοριτσάκι:)

katrine είπε...

marizz ,πόσο χαίρομαι που κατάφερες να γράψεις!! Θυμάμαι πως κάτι δε σε άφηνε. Μια χαρά τώρα.

Ότι γράφεις είναι σα να το έγραψα εγώ, απόλυτα όμως.

Σ ευχαριστώ και δε ξέρω συγκινήθηκα:))